İnsan kalbi görünürde birçok odacıktan oluşan ve yaşam için temel fonksiyonları sağlayan bir organdır. Bunlar, kalbin bilinen özellikleri. Ancak bu bilinen özellikler yanında, en derinlerde bir bilinmezlik deryası saklı. Kalbin bu saklı dünyasına ev sahipliği yapan yer ise sır odalarıdır. Bu sır odalarında, çocukluk çağından itibaren binbir farklı duygu barınır. Yıllar geçip zaman ilerledikçe bu odalarda barınan kimi duygular, kökleri toprakta olan bir ağaç gibi salınıp gittikçe yerleşirken kimi duygular ise bir kum tanesi gibi zamanla yok olur gider.Kalbin sır odalarında, yıllarca bizimle olan zaaflar ise bu duygular kümesindeki elemanların en köklü ve gizemli olanlarından bir tanesidir. İlk tohumları henüz çocukluk çağında atılır.Zamanla bizimle büyüyerek, biz her ne kadar inkar etsekte varlığını sürdürür.Zaafların neye veya kime olduğu elbette kişiden kişiye göre değişir.Ancak tüm zaafların tek bir ortak özelliği vardır:Kişiyi doğru olanı seçmekten alıkoymak...
Maraşlı'nın altıncı bölümü tam da bu noktadan başladı. Zirâ Savaş, Mahur'un en önemli zaafının annesine daha doğrusu ''kendi gerçeğini öğrenmek '' olduğunu bildiğinden,bu zaafı kullanarak hem Mahur'u tam anlamıyla avucuna hem de Maraşlı'yı ortadan kaldırmak için sıkı bir hamle yaptı.Fakat bu hamleyi yaparken gözden kaçırdığı iki şey vardı:Birincisi, Maraşlı'nın üzerine sayfalarca yazı yazılabilecek müthişlikteki zekası, ikincisi ve bana göre en önemlisi Mahur'un, Maraşlı'dan vazgeçememe ihtimali. Eğer iki ateş arasındayken dahi zaaflarınızı değil de önemsediğiniz,sizin için değerli olanı insanı seçiyorsanız, onun hayatınızdaki yeri sizin gördüğünüzden çok daha derindedir.Mahur'un,Maraşlı'nın hayatından endişe ettiği o anlar ve karşısında gördüğünde yüzündeki mutluluk bunun en net kanatı.Ki bence her ikisi içinde aşk çoktan kapıyı çalmış, içeri girmek için fırsat kolluyor. Özellikle, Mahur cephesindeki, Maraşlı'nın dünyasına karşı duyulan yüksek düzeyli merak hep bundan. Hoş,Mahur şu sıralar şiddetli bir inkar aşamasında ama olsun,inkar ne kadar şiddetli olursa, kabulleniş de o derece yürekten olur.Maraşlı Aziz'i oyuna getirerek gerçeklerin bir kısmını öğrendi.Bazen öğrendiğin gerçekler hem omzuna hem vicdanına yük olur.Bu dururumda tam manasıyla öyle.Ancak Maraşlı öğrendiği gerçeği Mahur'u üzmemek adına söylemeyecek.Sonrası malum...
Hayatta hüzün ve sevinç hep yan yanadır.Son sahne bunun bir yansımasıydı. Mahur ve Maraşlı aynı acıda bir kez daha birleşecek ve Zeliş'i bulmalarıyla sonuçlanacak bu süreç onları birbirine daha sıkı bağlarla bağlayacak.Yeni bölümü şimdiden iple çekiyorum.Mükemmel bölümdü. EMEKLERE SAĞLIK.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder