Kırmızı Oda dün itibarıyla yayın hayatına başladı.İlk tanıtım televizyonda dönmeye başladığında gerçekten sağlam bir iş olacağını hissetmiştim.Ama hikâyenin duygu derinliğinin ve ağırlığının bu derece yüksek olacağını ben bile beklemiyordum.Öyle ki yaklaşık 2,5 saat boyunca ne gözümü ekrandan ayırabildim, ne de yerimden kalkabildim.İlk bölümde kalbi yaralı ama aynı zamanda da çok güçlü iki kadının hikâyesini dinledik,izledik.Meliha ve Nesrin...Onların sözcükleri bizim gözyaşımız,suskunlukları ise boğazımızdaki yumrular oldu.Aslına bakarsanız,hikâyeleri hepimiz için oldukça tanıdıktı.Zirâ anlattıkları her gün gazetelerde okuyup televizyonlardaki haberlerde izlediğimiz şiddet mağduru kadınların birer yansıması ve hatta ta kendisiydi.Onları dinlerken, şiddete eğilimli olmanın tohumlarının diğer tüm kötü hastalıklı duygu biçimleri gibi henüz çocukluk çağındayken kalplere ekildiğini dolayısıyla çocukluğumuzun hayatımızdaki en önemli domino taşı bir kez daha hatırladık.O ilk taş devrildiğinde yaşamımızın sonraki evreleri büyük yıkıntıların altında kalıyor malesef.
Ve Mehmet... Onun gibi ruh hastalarından o kadar çok var ki yeryüzünde.Şiddet için her zaman bir bahanesi olanlar...Salih Bademci o kadar iyi bir oyuncu ki ,''Mehmet'' karakteri üzerinden bunu tekrar görmüş olduk.Bu muhteşem işte emeği geçen,sözü ve nefesi değmiş hersin emeğine sağlık...
