SEVEN KALPLER BİRBİRİNE EZELDEN AŞİNADIR-ERKENCİ KUŞ 48.BÖLÜM

Her birimizin zaman zaman istediği bir şeydir,bazı anları unutmak.Uzaktan bakıldığında o an için büyük bir konfor olan bu durum,ete kemiğe bürünüp;çözülmesi gereken bir sorun yumağı halinde hayatın tam ortasına düştüğünde,bu tecrübenin yıkıcılığını anlarız.Çünkü,kötü hissettiğmiz anlarda her ne kadar aksini söylersek de bizi var eden şeyler,iyi veya kötü anılar toplamıdır.Onlar,gittiğinde kocaman, karanlık bir boşluğun içine düşeriz.Ve bana kalırsa, bir insan için yaşaması en ağır sınav böyle bir durumun ortasında kalmak.İnsan yaşadığı her saniyenin kıymetini bilmeli.Çok sıklıkla söylenilen bir cümle. Ama, iş sözcüklerden çıkıp;uygulamaya dönüldüğü vakit işler hiç de öyle olmuyor maalesef.Zirâ, çoğu zaman hem kendimize hem sevdiğimiz insanlara karşı alabildiğine hoyratız.Sanki, yaşadığımız mutlu sonsuzmuş gibi.Ancak,ne yazık ki öyle değil.Bazen bir an geliyor ve o mutlu an, bir bıçakla kesilmiş kadar keskin bir şekilde yok olup gidiyor.Sonrası derin bir belirsizlik...

Can'ın hafıza kaybı nedeniyle,48.bölüm itibarriyle hikayeyi kısa bir süreliğine en başa sardık.Bu durum elbette Can'dan sonra en fazla Sanem'i yaraladı.Neticede sevdiiği adam,bir anda binlerce km uzağına düştü.Tabii ki burada bahsettiğim uzaklık mesafesel değil.Ancak,Sanem'in yaşadığı bu yalnızlık hissi,mesafesel uzaklıktan çok daha yaralıyıcı.Fiziki mesafeler bir şekilde kapanır da duygusal mesafeler için bunu söylemek ne yazık ki mümkün olmayabiliyor.Hiç şüphe yok ki bu süreç,Sanem için olduğu kadar, Can için de sancılı geçti.Anılarının bir kısmının elinde kayıp gitmesi her insan için büyük travmalar ve dengesizlikler yaratır.Bunu çok net gördük.Bu sebeple bir kısım seyirci gibi,''Can Divit'' karakterinin davranışlarını anormal bulanlardan değilim.Bence her şey son derece dozunda ve olması gerektiği gibiydi.Sanem'in çabası,Can'a ilaç oldu.Gerçek aşk,tam olarak böyle bir şey galiba.SİZ NE DERSİNİZ?Emeklere sağlık.