KORKULARININ ÜZERİNE YÜRÜMEK-HERCAİ 14.BÖLÜM

İnsan sevdikçe olgunlaşır ve özgürleşirmiş.Sevdası için girdiği her savaş ona yeni bir zırh olur.Bu zorlu yolda, bir insanın daha derine inersek; bir kadının en önemli güç kaynağı babasıdır.Normal şartlarda sevgi ile büyütülmüş bir kadın için,''baba'' öyle özel bir figürdür ki;onun yerini başka hiçbir şey dolduramaz.O, yorulduğunda sırtını yasladığın dağ,gölgesinde sonsuz güven ve huzurla dinlendiğin bir çınar ağacıdır.Düşünüyorum da kadınlar birer kuş olsaydı eğer;kanatların biri sevdiği ise diğeri de kesinlikle babası olurdu.

Reyyan,kendi hikayesi içerisinde bu zamana kadar binbir farklı durumla sınandı.Ama bu sefer sınandığı şey,başına gelenlerin hepsinden daha ağır.Reyyan'ın sevdiğine doğru attığı bir adım, onu babasından (daha doğrusu babası sandığı adamdan),kilometrelerce uzağa attı.Üstelik attığı bu adım,onun için bir nevi cehenneme giriş bileti.Malumunuz hepimizin unutmak isteyip, bir türlü unutamadığı bir ''Azize Aslanbey'' gerçeği var.Bundan sonraki hamlelerinde Reyyan'ın ailesine karşı kullanacağı ilk silah,hiç kuşkusuz ''Reyyan'' olacaktır.Dolayısıyla bu zorlu süreçte en büyük görev Miran'a düşüyor.Zirâ Reyyan'ın kalbi zaten fazlsıyla yaralı...Yeni yaralar alması demek,eski yaralarının iyleşmesinin güçleşmesi demek.Miran'a karşı olan bu ürkekliğinin ve içindeki kendine itiraf etmekte bile zorlandığı korkularının sebebi,yaralarının büyüklüğünden.İnsan en ağır darbesini en güvendiğnden aldığında tüm cesareti kırılır.Aslına bakarsanız,Reyyan'ın yaşadığı travmalar göz önüne alındığında;tüm bunlara rağmen fazlasıyla cesaretli olduğunu düşünüyorum.Tüm çıkmaz sokaklara meydan okuyup,kötü tecrübelerini bir tarafa bırakarak sevdiğinin elinden tutup, yeni bir yola çıkmayı göze alması bence muazzamdı.Geri kalan her şey için biraz sabır,biraz zaman...İhtiyaç olan ilaç budur.EMEKLERE SAĞLIK...